vrijdag 24 mei 2013
Zo spannend!
Na het telefoontje dat ons bod geaccepteerd was alleen maar gegild in de auto. Jeetje, ook wel heel eng allemaal. Maar zo gaaf en onwerkelijk! Terug gereden naar ons huurhuisje in de wetenschap dat het de laatste vakantie was in een huurhuisje! Yeahhhh!!!
Het begin
Mei 2013
Na 2 jaar dromen, zoeken, kijken, keuren en nog meer dromen is het zover. We zijn gestart met het waarmaken van onze franse droom. Van 5 tot 11 mei weer een huizenjachtvakantie gepland naar ons favoriete gebiedje. Normandië, Orne, Calvados. Om precies te zijn in de ruit tussen de A13, de A28 en de N158. Het is Vimoutiers geworden. En groot dorp of klein stadje. Het huisje ligt ongeveer 5 kilometer van Vimoutiers maar je waant je direct à la campagne. Het ging allemaal erg snel. Op zondag aangekomen en meteen bij de ons bekende makelaars de etalages gaan bekijken. We hadden ook al een afspraak gemaakt om een huisje te gaan bekijken in Le Sap. Dit stond voor de maandag gepland. Het viel ons op dat er in een klein jaar tijd een aantal makelaars op de fles zijn gegaan. Gewoon lege panden zonder verhuisbericht op het raam. In Vimoutiers hingen erg veel mooie huisjes op het raam. En zeker een aantal in onze prijsklasse. Dat is natuurlijk ook belangrijk. In de namiddag terug naar ons gehuurde huisje. Brainstormen en dromen. De volgende dag naar onze afspraak in Le Sap. Dit was een erg grote tegenvaller terwijl we door de foto's op internet heel erg enthousiast waren. Duidelijk een gevalletje van misleidende foto's. Heel jammer en de vraag komt dan op of de eigenaar echt wil verkopen of toch liever niet. Maar afijn, direct doorgereden naar de makelaar in Vimoutiers om te kijken of we een paar afspraken konden maken. Dat was vrij snel geregeld. We zouden op dinsdagmorgen om 9 uur ons melden op het kantoor om 4 huisjes te gaan bekijken. De rest van de middag heerlijk rondgereden. We wilden eigenlijk de adressen van de huisjes hebben om alvast eens te gaan kijken. Helaas, daar begint de franse makelaar niet aan, veel te bang dat je de eigenaar direct zou benaderen. Dus maar gewoon rond gaan rijden om te kijken of we nog bordjes "à vendre" tegen komen. Dan kom je soms de meest verrassende plekjes tegen. De rest van de dag heerlijk in de zon gezeten. En maar ideeën spuien, heerlijk.
Dinsdag 7 mei vroeg opgestaan, spannend! Op tijd bij de makelaar waar ons een prettige verrassing wachtte, we hadden een engelse makelaar! Dat is voor ons toch makkelijker hoewel we de franse taal een beetje machtig zijn. We moesten een formulier tekenen. Hier had ik in eerste instantie een beetje moeite mee. Op internet had ik gelezen dat je dat nu juist niet moest doen. Dilemma! Na enige uitleg van de makelaar toch getekend. Hiermee beloofden we dat we niet direct de eigenaar zouden benaderen maar, als het iets zou worden, we dit via hen zouden doen. Toen op pad, wat inhoud dat we achterde makelaar aan scheurden naar het eerste huis. Was een leuk huis maar lag er donker en slecht qua zon. Moest ook erg veel aan gebeuren. De sfeer was wel geweldig zo ook de inrichting. Half uur later op naar het volgende huis op een steenworp afstand. BAM, dat was het! We keken elkaar aan en wisten het, dit zou onze droom kunnen zijn! Prachtig oud huisje uit 1820 op 2 hectare voornamelijk appelboomgaard. Op het terrein een grote dubbele garaga met boven een mooi groot gastenverblijf. We geloofden onze ogen niet. Lang rondgekeken, veel foto's gemaakt en toen door naar huis nummer 3. Eigenlijk hoefde dat van ons niet meer, maar dat vonden we een beetje lullig voor de makelaar. Huis nummer 3 was bewoond door een engelse plantenkweker en tuinarchitect. Mooi huis en prachtige tuin! Twee grote nadelen: buurhuis op 50 meter en zo'n prachtige tuin zouden wij nooit zo kunnen houden in alleen weekendjes en vakanties. Met de makelaar afgesproken dat we het vierde huis zouden laten varen. Was mede haar idee omdat ze inmiddels wel begreep wat we ongeveer zochten. Aan onze eisen voldeed huis nummer 4 zeker niet. Toen terug naar ons huurhuisje. Jeetje, ik werd echt een beetje zenuwachtig! We hadden allebei sterk het gevoel dat we klaar waren met zoeken maar toen werd het allemaal wel heel echt! En daarmee ook doodeng! Terwijl we het huis uitvoerig bespraken kwamen we tot de conclusie dat we toch nog erg veel vragen hadden. Je kijkt toch niet nauwkeurig genoeg zo'n eerste bezichtiging. Weer gebeld met de makelaar om nog een afspraak te maken. Dat kon die middag nog om 4 uur. Wederom naar Vimoutiers dus. De makelaar is lekker in het zonnetje gaan zitten en liet ons ons gang gaan. En wij? Wij werden met de minuut enthousiaster! Echt het "ik wil het, ik wil het, ik wil het" gevoel. Na de bezichtiging echt het gevoel dat dit een once-in-a-livetime was. Mee terug naar het makelaarskantoor. Na alle technische rapporten te hebben doorgenomen liet de makelaar ons even alleen. Mijn enige gedachte was dat we een bod moesten doen. Zo gezegd, zo gedaan. Huisje is van een oudere dame uit Parijs. De makelaar zou het bod door gaan geven. De twee dagen erna waren feestdagen dus waarschijnlijk zouden we pas op onze laatste dag iets horen of pas als we al weer in Nederland waren. Nou ja, we wachtten al zo lang op onze droom, die paar dagen konden er ook nog wel bij. Wij terug naar ons huurhuisje. We waren nog geen kwartier onderweg of mijn telefoon ging. Aangezien ik achter het stuur zat moest John de telefoon aannemen. Het was de makelaar! Het enige wat ze riep was "congratulations"! We begrepen het eerst niet maar ze bedoelde dat ons bod geaccepteerd was!
Na 2 jaar dromen, zoeken, kijken, keuren en nog meer dromen is het zover. We zijn gestart met het waarmaken van onze franse droom. Van 5 tot 11 mei weer een huizenjachtvakantie gepland naar ons favoriete gebiedje. Normandië, Orne, Calvados. Om precies te zijn in de ruit tussen de A13, de A28 en de N158. Het is Vimoutiers geworden. En groot dorp of klein stadje. Het huisje ligt ongeveer 5 kilometer van Vimoutiers maar je waant je direct à la campagne. Het ging allemaal erg snel. Op zondag aangekomen en meteen bij de ons bekende makelaars de etalages gaan bekijken. We hadden ook al een afspraak gemaakt om een huisje te gaan bekijken in Le Sap. Dit stond voor de maandag gepland. Het viel ons op dat er in een klein jaar tijd een aantal makelaars op de fles zijn gegaan. Gewoon lege panden zonder verhuisbericht op het raam. In Vimoutiers hingen erg veel mooie huisjes op het raam. En zeker een aantal in onze prijsklasse. Dat is natuurlijk ook belangrijk. In de namiddag terug naar ons gehuurde huisje. Brainstormen en dromen. De volgende dag naar onze afspraak in Le Sap. Dit was een erg grote tegenvaller terwijl we door de foto's op internet heel erg enthousiast waren. Duidelijk een gevalletje van misleidende foto's. Heel jammer en de vraag komt dan op of de eigenaar echt wil verkopen of toch liever niet. Maar afijn, direct doorgereden naar de makelaar in Vimoutiers om te kijken of we een paar afspraken konden maken. Dat was vrij snel geregeld. We zouden op dinsdagmorgen om 9 uur ons melden op het kantoor om 4 huisjes te gaan bekijken. De rest van de middag heerlijk rondgereden. We wilden eigenlijk de adressen van de huisjes hebben om alvast eens te gaan kijken. Helaas, daar begint de franse makelaar niet aan, veel te bang dat je de eigenaar direct zou benaderen. Dus maar gewoon rond gaan rijden om te kijken of we nog bordjes "à vendre" tegen komen. Dan kom je soms de meest verrassende plekjes tegen. De rest van de dag heerlijk in de zon gezeten. En maar ideeën spuien, heerlijk.
Dinsdag 7 mei vroeg opgestaan, spannend! Op tijd bij de makelaar waar ons een prettige verrassing wachtte, we hadden een engelse makelaar! Dat is voor ons toch makkelijker hoewel we de franse taal een beetje machtig zijn. We moesten een formulier tekenen. Hier had ik in eerste instantie een beetje moeite mee. Op internet had ik gelezen dat je dat nu juist niet moest doen. Dilemma! Na enige uitleg van de makelaar toch getekend. Hiermee beloofden we dat we niet direct de eigenaar zouden benaderen maar, als het iets zou worden, we dit via hen zouden doen. Toen op pad, wat inhoud dat we achterde makelaar aan scheurden naar het eerste huis. Was een leuk huis maar lag er donker en slecht qua zon. Moest ook erg veel aan gebeuren. De sfeer was wel geweldig zo ook de inrichting. Half uur later op naar het volgende huis op een steenworp afstand. BAM, dat was het! We keken elkaar aan en wisten het, dit zou onze droom kunnen zijn! Prachtig oud huisje uit 1820 op 2 hectare voornamelijk appelboomgaard. Op het terrein een grote dubbele garaga met boven een mooi groot gastenverblijf. We geloofden onze ogen niet. Lang rondgekeken, veel foto's gemaakt en toen door naar huis nummer 3. Eigenlijk hoefde dat van ons niet meer, maar dat vonden we een beetje lullig voor de makelaar. Huis nummer 3 was bewoond door een engelse plantenkweker en tuinarchitect. Mooi huis en prachtige tuin! Twee grote nadelen: buurhuis op 50 meter en zo'n prachtige tuin zouden wij nooit zo kunnen houden in alleen weekendjes en vakanties. Met de makelaar afgesproken dat we het vierde huis zouden laten varen. Was mede haar idee omdat ze inmiddels wel begreep wat we ongeveer zochten. Aan onze eisen voldeed huis nummer 4 zeker niet. Toen terug naar ons huurhuisje. Jeetje, ik werd echt een beetje zenuwachtig! We hadden allebei sterk het gevoel dat we klaar waren met zoeken maar toen werd het allemaal wel heel echt! En daarmee ook doodeng! Terwijl we het huis uitvoerig bespraken kwamen we tot de conclusie dat we toch nog erg veel vragen hadden. Je kijkt toch niet nauwkeurig genoeg zo'n eerste bezichtiging. Weer gebeld met de makelaar om nog een afspraak te maken. Dat kon die middag nog om 4 uur. Wederom naar Vimoutiers dus. De makelaar is lekker in het zonnetje gaan zitten en liet ons ons gang gaan. En wij? Wij werden met de minuut enthousiaster! Echt het "ik wil het, ik wil het, ik wil het" gevoel. Na de bezichtiging echt het gevoel dat dit een once-in-a-livetime was. Mee terug naar het makelaarskantoor. Na alle technische rapporten te hebben doorgenomen liet de makelaar ons even alleen. Mijn enige gedachte was dat we een bod moesten doen. Zo gezegd, zo gedaan. Huisje is van een oudere dame uit Parijs. De makelaar zou het bod door gaan geven. De twee dagen erna waren feestdagen dus waarschijnlijk zouden we pas op onze laatste dag iets horen of pas als we al weer in Nederland waren. Nou ja, we wachtten al zo lang op onze droom, die paar dagen konden er ook nog wel bij. Wij terug naar ons huurhuisje. We waren nog geen kwartier onderweg of mijn telefoon ging. Aangezien ik achter het stuur zat moest John de telefoon aannemen. Het was de makelaar! Het enige wat ze riep was "congratulations"! We begrepen het eerst niet maar ze bedoelde dat ons bod geaccepteerd was!
Abonneren op:
Posts (Atom)